Οι σκηνοθέτες, παλαιοί όσο και ο Δήμος, συνδικαλιστές με πεπαλαιωμένους τρόπους έκφρασης και με αντίληψη τριτοκοσμική προσπαθούν να δημιουργήσουν, μάταια, ένα έργο πιασάρικο και εμπορικό.
Οι παραγωγοί, προερχόμενοι τόσο από γειτονικές πόλεις όσο και από τη ντόπια αγορά, επενδύουν μάλλον λανθασμένα, σε ένα έργο που χωρίς αρχή μέση και τέλος, είναι καταδικασμένο να μείνει στην αφάνεια.
Οι ηθοποιοί, κομπάρσοι θα έλεγα, προέρχονται από τα δευτερότριτα του συνδικαλισμού, προσβάλλοντας σίγουρα τόσο την ιστορία του όσο και τη προσφορά του.
Οι θεατές, ανύπαρκτοι, αλλά το μάρκετινγκ των παραγώγων, επινόησε τρόπους για να δημιουργήσει εντυπώσεις και να κερδίσει τα βλέμματα του κόσμου. Και επειδή τα χρήματα πήγαν σε πετρέλαια για να έρθουν στη πόλη μας, βγήκαν βόλτα στην Αγίου Νικόλαου για να προκαλέσουν το «θαυμασμό», βρωμίζοντας τον πεζόδρομο με μπουκάλια, πετώντας είδος διατροφής που λείπει από τα σπίτια μας λόγω κρίσης, ΑΑΑ!!! Και χρησιμοποιώντας Αιρετούς ως πεδίο βολής όλων των παραπάνω, πλέον ενός ιδιαίτερου λεξιλογίου που χρησιμοποιούν, μάλλον γιατί το προβλέπει ο νέος κόσμος που θέλουν να επιβάλλουν, προσπαθούν να αποκτήσουν αξιοπρόσεκτη αυλαία λίγο πριν πέσουν τα φώτα.
Όλα αυτά βεβαία θα μπορούσαν να είναι απλά μια ιστορία.
Δυστυχώς είναι ένα έργο που αν θα του έδινα έναν τίτλο, θα διάλεγα κάτι διακριτικό, σατυρικό αλλά πέρα έως πέρα πραγματικό...
«ΤΡΕΙΣ ΛΑΛΟΥΝ ΚΑΙ ΔΥΟ ΧΟΡΕΥΟΥΝ»
ΒΑΦΕΑΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΔΗΜΟΤΙΚΟΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ
ΔΗΜΟΤΗΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΑΣ
